73 Ι ΣΥΓΓΝΩΜΗ MARIO, ΞΕΧΑΣΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Ενδόμυχες  σκέψεις με εξομολογητική διάθεση και σκόρπια παράταξη, με αφορμή την ομιλία του παγκοσμίου φήμης αρχιτέκτονα Mario Botta στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, την Παρασκευή 12 Οκτωβρίου.

«Κλείνω αυτό το φως και χάνονται όλα. Δεν μένει τίποτα. Ανάβω το φως κι αυτό ήταν. Έχω αρχιτεκτονική».  

Όραση για τον Mario Botta, σημαίνει δύο αλληλένδετες ενέργειες: πώς βλέπεις και πώς κρίνεις. Τα έργα του παρελαύνουν ένα προς ένα μπρος στα μάτια εκατοντάδων Ελλήνων αρχιτεκτόνων, αρχιτεκτονήματα που αντιλαμβάνονται και ταυτόχρονα ρυθμίζουν την ισορροπία στο χώρο. Έργα που ισορροπούν μεταξύ της ιδέας και της ύλης και έλκουν με τη γοητεία τους τα μάτια όλων.

Θα σας πω ένα μεγάλο μυστικό: Η καρδιά και η ουσία της αρχιτεκτονικής του είναι ότι αγγίζει την ιδέα του με τα δάχτυλα. Πρέπει να αγαπάει κανείς πολύ την αρχιτεκτονική, για να την περιγράψει σαν να είναι ένα μόριο του κόσμου, σαν να κλείνει ο ίδιος ο αρχιτέκτονας έναν ολόκληρο κόσμο μέσα σε ένα μόριο αρχιτεκτονικής.

Η ποιητική του χώρου, που τόσο έντονα απουσιάζει από τη σύγχρονη αρχιτεκτονική πραγματικότητα, βιώνεται με την πρώτη, αθώα, παρθενική ματιά στο έργο του. Το έργο του, ο αρχιτεκτονικός του κόσμος, γεννιέται τη στιγμή που αποκαλύπτεται. Πώς να αντέξεις τόσο καθαρή γεωμετρία... Είναι τόσο καθαρή, που αγγίζει το όριο της γύμνιας. Κι έπειτα εισχωρεί αυτό το άτιμο το φως, σαν μαέστρος σε διεθνούς φήμης ορχήστρα που διευθύνει μια σιωπηλή συμφωνία, και σε συγκλονίζει. 

Ο ποιητής της αρχιτεκτονικής, Mario Botta, δεν υπερνικά, δεν θέλει να υπερνικήσει το όραμα, τον μύθο, το παραμύθι της αρχιτεκτονικής. Το πολυτιμότερο στοιχείο της αρχιτεκτονικής του είναι ότι καθιστά την ίδια την αρχιτεκτονική καταφύγιο της ονειροπόλησης, μια αρχιτεκτονική δημιουργημένη για να προστατεύει τον ονειροπόλο, να του προκαλεί το ίδιο καρδιοχτύπι, την ίδια συγκίνηση και να του επιτρέπει να συνεχίζει να ονειρεύεται. Επί τους αιώνες των αιώνων.