51 Ι Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΟΚ [μέρος β']

Ο Jacques Tati τάσσεται κατά του Μοντέρνου Κινήματος, και η ταινία του εκφράζει ένα αίτημα πολύ διαφορετικό από αυτό του Μοντέρνου Κινήματος, ένα αίτημα που αναζητά την καταδήλωση βεβαιοτήτων μέσα σε μια ενοποιημένη ουτοπία.
Κατ' επέκταση, η παραπάνω συλλογιστική για το Playtime, συσχετίζεται με την έννοια του "σοκ", ενός σοκ που για να είναι αποτελεσματικό στον διαμεσοποιημένο κόσμο του κινηματογράφου [στον πολιτισμό των εικόνων], πρέπει να συνδυάσει την ιδέα της λειτουργίας ή της δράσης με εκείνη της εικόνας. Με την έννοια αυτή, ο κινηματογράφος του Tati δεν είναι μια επεξηγηματική τέχνη, ούτε επεξηγεί αρχιτεκτονικές θεωρίες.
Κατανοώντας τη φύση των περιστάσεων της εποχής του και τις διαδικασίες των μέσων που τις συνοδεύουν, ο Tati κατασκευάζει "συνθήκες" που δημιουργούν μια νέα πόλη, και νέες συνθήκες μεταξύ χώρων και γεγονότων. Άλλωστε και η αρχιτεκτονική δεν έχει να κάνει με τις συνθήκες του σχεδιασμού, αλλά με το σχεδιασμό των συνθηκών...
Η Tativille μοιάζει χαοτική. Ωστόσο, σημασιοδοτεί την εμφάνιση μιας νέας αστικής δομής, μιας νέας αστικότητας. Και, σε τελική ανάλυση, οι αντιπαραθέσεις και οι συνδυασμοί των στοιχείων της είναι αυτοί, που μπορούν να εφοδιάσουν τον θεατή της ταινίας, με το "γεγονός", με το "σοκ".