13 Ι THE LIGHTHOUSE AT TWO LIGHTS
Ήταν το 1927, όταν ο Edward Hopper ζωγράφισε μία σειρά από ελαιογραφίες και υδατογραφίες με τίτλο 'The lighthouse at two lights'.
Ο συγκεκριμένος πίνακας, με κομμένη την κορυφή του φάρου, εκφράζει ένα όριο. Ένα όριο, πέρα από το οποίο δεν μπορούμε να δούμε οτιδήποτε. Παράλληλα, ως σύνορο του χώρου, εξέφραζε και μια ιστορική καμπή : ο δυτικός πύργος του φάρου του Cape Elizabeth κοντά στο Portland του Mein επρόκειτο να κατεδαφιστεί, παρά τις διαμαρτυρίες των ναυτικών. Ζωγραφίζοντας αυτό το σύμβολο των ορίων, ο Hopper διατηρούσε ζωντανή τη μνήμη της ναυτιλίας του 19ου αιώνα. Με την έννοια αυτά, ο πίνακας δεν παρουσιάζει μόνο ένα ήρεμο σκηνικό, αλλά αποτελεί και ένα σχόλιο στη μεγάλη οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930.
Το γεγονός ότι ο Hopper αποφάσιζε συχνά να μην υπάρχει ανθρώπινη παρουσία στο έργο του, αποδεικνύει τη σημασία που έδινε στην αρχιτεκτονική. Ο πίνακάς του 'The lighthouse at two lights' είναι άκρως εκφραστικός, χάρη στην οπτική γωνία που επιλέγει ο Hopper, τα χρώματά του και τη χρήση του φωτός και της σκιάς. Το τοπίο με τους λόφους μπροστά μας θυμίζει τα κύματα της θάλασσας. Οι κορυφές αυτών των κυμάτων είναι ηλιόλουστες, αλλά οι εσοχές τους τόσο σκοτεινές, ώστε να μην είναι προφανείς οι αποστάσεις. Έχεις την αίσθηση ότι μπορείς να περπατήσεις προς το φάρο, διασχίζοντας τους λόφους - στην πραγματικότητα όμως, εκεί που τελειώνει ο πίνακας αριστερά, τα βράχια κατηφορίζουν προς τη θάλασσα.
Ο Hopper αποδίδει το τοπίο μέσω της αντίθεσης ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι και χρησιμοποιώντας προσωπικές χρωματικές αξίες, ενώ παράλληλα η προοπτική συμβάλλει επίσης στη δυναμική του πίνακα. Ο τρόπος που ο Hopper χρησιμοποιεί το φως και τη σκιά στο αρχιτεκτονικό και φυσικό τοπίο δεν δημιουργεί μόνο διακριτά περιγράμματα και οριοθετήσεις. Τα εφέ του μας αποστασιοποιούν από αυτό που βλέπουμε, προσδίδοντας, σε ό,τι εκ πρώτης όψεως φαίνεται τόσο ρεαλιστικό, ιδιότητες που συνδέονται με τη μεταφυσική τέχνη ζωγράφων όπως ο De Chirico.
Ο συγκεκριμένος πίνακας, με κομμένη την κορυφή του φάρου, εκφράζει ένα όριο. Ένα όριο, πέρα από το οποίο δεν μπορούμε να δούμε οτιδήποτε. Παράλληλα, ως σύνορο του χώρου, εξέφραζε και μια ιστορική καμπή : ο δυτικός πύργος του φάρου του Cape Elizabeth κοντά στο Portland του Mein επρόκειτο να κατεδαφιστεί, παρά τις διαμαρτυρίες των ναυτικών. Ζωγραφίζοντας αυτό το σύμβολο των ορίων, ο Hopper διατηρούσε ζωντανή τη μνήμη της ναυτιλίας του 19ου αιώνα. Με την έννοια αυτά, ο πίνακας δεν παρουσιάζει μόνο ένα ήρεμο σκηνικό, αλλά αποτελεί και ένα σχόλιο στη μεγάλη οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930.
Το γεγονός ότι ο Hopper αποφάσιζε συχνά να μην υπάρχει ανθρώπινη παρουσία στο έργο του, αποδεικνύει τη σημασία που έδινε στην αρχιτεκτονική. Ο πίνακάς του 'The lighthouse at two lights' είναι άκρως εκφραστικός, χάρη στην οπτική γωνία που επιλέγει ο Hopper, τα χρώματά του και τη χρήση του φωτός και της σκιάς. Το τοπίο με τους λόφους μπροστά μας θυμίζει τα κύματα της θάλασσας. Οι κορυφές αυτών των κυμάτων είναι ηλιόλουστες, αλλά οι εσοχές τους τόσο σκοτεινές, ώστε να μην είναι προφανείς οι αποστάσεις. Έχεις την αίσθηση ότι μπορείς να περπατήσεις προς το φάρο, διασχίζοντας τους λόφους - στην πραγματικότητα όμως, εκεί που τελειώνει ο πίνακας αριστερά, τα βράχια κατηφορίζουν προς τη θάλασσα.
Ο Hopper αποδίδει το τοπίο μέσω της αντίθεσης ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι και χρησιμοποιώντας προσωπικές χρωματικές αξίες, ενώ παράλληλα η προοπτική συμβάλλει επίσης στη δυναμική του πίνακα. Ο τρόπος που ο Hopper χρησιμοποιεί το φως και τη σκιά στο αρχιτεκτονικό και φυσικό τοπίο δεν δημιουργεί μόνο διακριτά περιγράμματα και οριοθετήσεις. Τα εφέ του μας αποστασιοποιούν από αυτό που βλέπουμε, προσδίδοντας, σε ό,τι εκ πρώτης όψεως φαίνεται τόσο ρεαλιστικό, ιδιότητες που συνδέονται με τη μεταφυσική τέχνη ζωγράφων όπως ο De Chirico.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου