7 Ι ΑΝΤΙΟ...

'Τόσο θεόρατα κι αιώνια, τα γεγονότα κρέμονται από κάποιο εντονότερο κέντρο και σχηματίζουν ασαφή κι απόμακρα σημεία, που θα ξαναβρεθούν, όταν τα κέντρα και τα σύμπαντα μετατοπιστούν σε άλλα ΟΝΕΙΡΑ-'

[Jack Kerouac]

Εσύ μου το έμαθες αυτό.
Έλεγες πάντα πως τη λέξη 'όνειρα' πρέπει να την γράφουμε με κεφαλαία.

'...να μετατοπιστούν σε άλλα ΟΝΕΙΡΑ-'.
Εκεί που βρίσκονται συγκεντρωμένες όλες οι αγαπημένες μας στιγμές, οι προσδοκίες και οι αναμνήσεις του καθενός. Ένα παιχνίδι είναι και το όνειρο. Ένα παιχνίδι με τους δικούς του νόμους και κώδικες, τη δική του χώρα με μυστικά μονοπάτια και θησαυρούς για τους θαρραλέους ταξιδιώτες αλλά και με κλειδωμένα δωμάτια και παγίδες για τους αμύητους...

Το πιο βαθύ και μεγάλο όνειρο είναι εκείνο στο οποίο φυλάει κανείς καλά κρυμμένη την ευτυχία του. Υπάρχουν όνειρα που ξεφτίζουν και χάνονται με το χρόνο, μερικά που μας προδίδουν ή, ακόμα χειρότερα, τα προδίδουμε και τα εγκαταλείπουμε, και άλλα που υπάρχουν μέσα μας ξεχασμένα, σκεπασμένα, σκονισμένα. Όμως παραμένουν. Αυτά μας θυμίζουν κάτι που αγαπήσαμε, που μας έκανε να ξεφύγουμε, να αναρωτηθούμε ή ακόμα και να αμφιβάλλουμε, να ταραχτούμε, να βγούμε έξω από τα συνηθισμένα και καθιερωμένα μας πλαίσια.

Τελικά, αυτό έμαθα και σου το λέω : το όνειρο είναι μια σκόνη. Σκόνη που κολλάει στα δάχτυλα και μας υπενθυμίζει πως ό,τι κατέχεται δεν μπορεί να κατέχει, ό,τι πεθαίνει δεν μπορεί να έχει καμιά χρονική αξίωση, ό,τι φθείρεται δεν μπορεί να κάνει την ομορφιά δική του - παρά μόνο να την προσκυνάει, σαν συντετριμμένος πιστός.

Κι εσύ, που αναρωτιόσουν πού να πας...
πήγες...
χωρίς να αφήσεις κανέναν με παράπονο...
μέσα σου ένιωθες μονάχος,
μέσα σου ονειρευόσουν αγγέλους,
τρελός...
χωρίς αγάπη...
όλα όσα μπήκαν στην ψυχή σου νωρίς,
κι έγινες μέσα τους χωρίς σώμα συνείδηση,
τα εγκατέλειψες...
γελάς με εκείνο το αόρατο χιούμορ...
στα όνειρά μου περπατάς στάζοντας από θαλάσσιο ταξίδι...
παράξενο τώρα να σε σκέφτομαι, φευγάτο...
θα πεις :
'ο,τι ήρθε, είναι φευγάτο κάθε φορά για πάντα,
δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να λυπόμαστε
-ή να φοβόμαστε...'
ο δρόμος πρέπει να φέρνει κάπου
ο δρόμος...
ο δρόμος...
πώς να σε ευχαριστήσω...
πώς να σε ευχαριστήσω...